مقایسه سطح سرمی اینترلوکین-18 و پروتئین واکنشی-C در مردان جوان چاق و غیرچاق: اثر تمرین ورزشی و چاقی

زمینه و هدف: تمرین ورزشی منظم به عنوان یک راهکار مهم در کاهش نشانگرهای التهابی پذیرفته شده است. اما هنوز مشخص نیست که چه نوع تمرینی مطلوب‌تر است. هدف اصلی مطالعۀ حاضر مقایسه اثر تمرین مقاومتی غیرخطی و هوازی تناوبی بر سطح سرمی اینترلوکین-18 (IL-18) و پروتئین واکنشی-C (CRP) در مردان جوان چاق بود. هدف دیگر، مقایسه این نشانگرها در مردان چاق با مردان غیرچاق برای تعیین اثر چاقی بود. مواد و روش‌‌ها: سی و هشت مرد جوان و چاق (سن=2/5±4/31 سال و چربی بدن= 5/1±3/27 درصد) به‌طور تصادفی در گروه‌های مقاومتی غیرخطی (14 نفر)، هوازی تناوبی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. یک گروه از مردان غیرچاق (سن=9/5±0/32 سال، چربی بدن=0/2±5/16 درصد، 15 نفر) برای مقایسه با گروه چاق انتخاب شدند. از آزمون‌های t مستقل و تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه‌گیری مکرر برای تحلیل داده‌ها استفاده شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در غلظت پایه IL-18 (17/0P = )، CRP (77/0P = ) و اکسیژن مصرفی اوج (24/0P= ) بین گروه چاق با غیرچاق مشاهده نشد. پس از تمرین، اکسیژن مصرفی اوج در گروه‌های مقاومتی غیرخطی (03/0P= ) و هوازی تناوبی (001/0P= ) در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت، اما این افزایش در گروه هوازی تناوبی بالاتر از مقاومتی غیرخطی بود (02/0P = ). در مقایسه با گروه کنترل، دو گروه تمرین به‌طور مشابه و معناداری در کاهش تودۀ چربی (001/0P = ) مؤثر بودند. هرچند، تغییر معناداری در IL-18 (26/0P = ) و CRP (15/0P = ) پس از برنامه‌های تمرین مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: غلظت مشابه CRP و IL-18 در مردان جوان چاق و غیرچاق را می‌توان به وضعیت مشابه در سن یا آمادگی هوازی آنها نسبت داد. علاوه بر این، به‌نظر می‌رسد که 12 هفته تمرین مقاومتی غیرخطی و هوازی تناوبی برای کاهش معناداری این نشانگرها در مردان چاق کافی نباشد.